ΚΕΙΜΕΝΟ: Ο καταμερισμός και η ειδίκευση

Α1. Ο συγγραφέας εξετάζει στο κείμενο αυτό τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει η εξειδίκευση στη ζωή του ανθρώπου. Πιστεύει ότι η εξειδίκευση είναι αναγκαία στη σημερινή εποχή, αλλά εκφράζει την αντίρρησή του στο να παραδοθεί ένας επιστήμονας σ΄ αυτή. Ο επιστήμονας πρέπει παράλληλα να ασχοληθεί με ό,τι είναι καθολικό, με αυτό που εκφράζει έναν άνθρωπο σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας, γιατί αλλιώς θα αποβεί ένα εξάρτημα μιας τυποποιημένης διαδικασίας. Το αποτέλεσμα αυτής της τυποποιημένης διαδικασίας θα είναι ότι ο άνθρωπος δεν θα γνωρίζει τίποτα και δεν θα έχει κανένα ενδιαφέρον και καμία αγάπη για τη ζωή.

Β1. α. Λ

β. Σ

γ. Λ

δ. Σ

ε. Σ

Β2. Χρησιμοποιεί επίκληση στην αυθεντία. Επικαλείται την άποψη του Οππενχάιμερ.

Β3. α. έτυχε/ μεταβάλλεται/ επιτευχθεί/ εντυπωσιακή/ τιποτένια- σιχαμερή

β. επάρκεια, περιορισμός, ανομοιομορφία, εκτίμηση/υπόληψη, αρχίζουμε

Β4. α. Το ιδανικό του «στάνταρντ» μπορεί να είναι χρήσιμο στα βιομηχανικά προϊόντα. Αλλά ο άνθρωπος, τουλάχιστο ίσαμε τη στιγμή τούτη, δεν είναι βιομηχανικό προϊόν.

β. Εκκολαπτήρια ανθρωπίνων υπάρξεων: Μεταφορικά

Και η «ανθρώπινη βίδα» πρέπει στην άδεια της ώρα να ξεβιδώνεται: Ποιητικά

Να επιτύχουν μια φαντασμαγορική άνοδο του πολιτισμικού επιπέδου: Ποιητικά

Τη βδελυρή χρησιμοποίηση του διαθέσιμου χρόνου: Μεταφορικά

Γ1. Με την παγκοσμιοποίηση, την ανάπτυξη της επικοινωνίας μέσω της τεχνολογίας και την υπερίσχυση συγκεκριμένων γλωσσών οι εθνικές γλώσσες, μεταξύ των οποίων και η ελληνική, δέχονται ισχυρές πιέσεις, οι οποίες συντελούν στην αποδυνάμωση ή την εξαφάνισή τους. Με δεδομένο το παραπάνω να εξηγήσεις ποιοι είναι οι κίνδυνοι που απειλούν την ελληνική γλώσσα και πώς νομίζεις ότι μπορεί να προστατευτεί από αυτούς; (400-500 λέξεις).

Ειδίκευση: Είναι η απόκτηση ειδικών γνώσεων σ’ ένα επιστημονικό, τεχνικό ή επαγγελματικό κλάδο, που επιτυγχάνεται με την απομόνωση ενός σχετικά μικρού τομέα της γνώσης και τη συγκέντρωση του ενδιαφέροντος και των προσπαθειών στην κατεύθυνση αυτή.

Πρόλογος: Σήμερα η εξειδίκευση αποτελεί ένα από τα κυριότερα γνωρίσματα της εποχής μας. Προέκυψε ως απαραίτητη μετά την αλματώδη ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνικής.

Στην εκτέλεση ενός έργου πρέπει να συμμετέχουν αναγκαστικά πια πολλοί. Αυτοί πρέπει να είναι ειδικευμένοι σε ένα τομέα.

Ο άνθρωπος λοιπόν περιορίζεται σ’ ένα αυστηρά καθορισμένο χώρο και προσηλώνεται σ’ ένα «αντικείμενο».

Αν υπάρχει συντονισμός και συνεργασία ο άνθρωπος με την ειδίκευση μπορεί να φτάσει πολύ ψηλά.

Κύριο θέμα: Η εξειδίκευση είναι απαραίτητη, εκτός από τη ραγδαία ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνικής, και από ορισμένα άλλα πράγματα:

• Από την τεράστια ποσότητα των γνώσεων που συνεχώς αυξάνει.
• Από το πεπερασμένο της ανθρώπινης διάνοιας.
• Από τους επιστημονικούς και οικονομικούς ανταγωνισμούς.

[1]. Θετικά στοιχεία:

• Ταχύτητα και ακρίβεια στην εργασία.
• Η κατά βάθος γνώση του θέματος ή του αντικειμένου. Ο άνθρωπος κατακτά τις λεπτομέρειες του κάθε θέματος.

• Απομακρύνει τον άνθρωπο από τα ιδιόρρυθμα προβλήματα του αντικειμένου και επιτυγχάνει καλύτερα αποτελέσματα.

• Έχουμε έγκαιρη και συνεχή ενημέρωση.
• Παρέχει σημαντική δύναμη για πρόοδο.
• Οδηγεί στην τελειοποίηση.
• Βοηθά τον εξειδικευμένο στην εξεύρεση εργασίας.

[2]. Αρνητικά στοιχεία:

• Οδηγεί στην τυποποίηση και τον μαρασμό της φαντασίας.
• Περιορίζει το χώρο ενεργείας του ανθρώπου.
• Ο ειδικός θυσιάζει το πλάτος της γνώσης, για να αφοσιωθεί στο βάθος της γνώσης. Θυσιάζει την έκταση, για να γνωρίσει τη λεπτομέρεια.

• Κινδυνεύει να πάθει πνευματικό ακρωτηριασμό, να μεταβληθεί σε πρόσωπο περιορισμένης ευθύνης.

• Μπορεί να οδηγηθεί στην πνευματική μονομέρεια.

Οπωσδήποτε ο άνθρωπος σήμερα ειδικεύεται. Δεν μπορεί να κάνει αλλιώς.

[3]. Για να αποφευχθούν οι κίνδυνοι από την εξειδίκευση χρειάζεται:

• Γενική κατάρτιση
• Συνεργασία, ανταλλαγή απόψεων, συντονισμός.
• Καλή χρήση του ελεύθερου χρόνου.
• Πλατύτερα ενδιαφέροντα, μόρφωση ανθρωπιστική.
• Στοργή για τον άνθρωπο. 

Επίλογος: Η ειδίκευση είναι ανάγκη αναπότρεπτη. Δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω στην εποχή της αυτάρκειας.

Πρέπει όμως ο ειδικός να κατανοήσει πως ο άνθρωπος είναι ο σκοπός και όχι το μέσο. Για να μην γίνει μονομερής και περιορισμένης ευθύνης, πρέπει να επιζητήσει την ψυχική, εσωτερική καλλιέργεια.