ΚΕΙΜΕΝΟ: Ξενοφών, Απομνημονεύματα, Βιβλίο Α΄, Κεφ. 2, 19-20

Γ1. Εγώ για αυτά δεν έχω την ίδια γνώμη. Γιατί διαπιστώνω ότι, όπως ακριβώς αυτοί οι οποίοι δεν ασκούν το σώμα δεν μπορούν να κάνουν τα έργα του σώματος, έτσι και εκείνοι που δεν ασκούν την ψυχή δεν μπορούν (να εκτελούν) τα έργα της ψυχής. Γιατί δεν μπορούν να κάνουν αυτά που πρέπει ούτε αυτά από τα οποία πρέπει να απέχουν. Γι’ αυτό και οι πατέρες τους γιους τους, ακόμη και αν είναι σώφρονες, τους εμποδίζουν από τους πονηρούς ανθρώπους, επειδή η συναναστροφή με τους χρηστούς ανθρώπους (είναι) άσκηση της αρετής, ενώ (η συναναστροφή) με τους πονηρούς είναι καταστροφή.

Γ2. Οι σοφιστές ισχυρίζονταν ότι δεν διδάσκονταν οι ηθικές αρχές. Για τον Σωκράτη καθετί ηθικό ήταν αποτέλεσμα μάθησης.

Γ3.α. σώφροσι  

ἀσκοῦν

υἱέσι

τοῦ ποιητοῦ

κακίονας ή κακίους - χείρονας ή χείρους - ἣσσονας ή ἣσσους

Γ3.β. φιλοσόφει

ἒγνως

πεπράγασι

ἀφεξόμεθα και ἀποσχησόμεθα

ἀπόλλυσι

Γ4.α. ἄδικος: Κατηγορούμενο στο δίκαιος

περὶ τούτων: Εμπρόθετος προσδιορισμός της αναφοράς

ὧν: Ετερόπτωτος ονοματικός προσδιορισμός, γενική διαιρετική

ἀπέχεσθαι: Τελικό απαρέμφατο, αντικείμενο του δύνανται (ταυτοπροσωπία)

κακοῖσι: Αντικείμενο του συμμίσγῃς

Γ4.β. ὅτι οὐκ ἄν ποτε ὁ δίκαιος ἄδικος γένοιτο:

Είναι δευτερεύουσα ονοματική, ειδική πρόταση ως αντικείμενο του εἴποιεν ἂν. Εισάγεται με τον σύνδεσμο ὅτι και εκφέρεται με ευκτική του πλαγίου λόγου, γιατί εξαρτάται από ρήμα παρελθοντικού χρόνου.